سمنو می خورم و فکر می کنم ترسناک ترین آدم ها همان مجازی ها هستند و کمی از حرفم را پس می گیرم. بله شما آدم های ترسناک. آیا این "شما آدم ها" معنی اش این است که من هنوز مثل بچگی ها فکر میکنم تک شاخم؟ شاید، شاید هم نه. ولی از این که شما آدم ها ترسناکین اطمینان خاطر دارم. یادم باشه در سال اخیر اگر تصمیم گرفتم فرم استخدام پر کنم، جلوی توانمندی های خاصم ترسیدن و دی اکتیو کردن را هم اضافه کنم. دی اکتیو کردن پیشه ی من است. فیسبوک، توییتر، پلاس و ریز ریز قُر زدن که هیچ چی مثل گودر خوب نبود. حالا انگار که خودم از قدیمی ها و سلبریتی های گودر باشم. آهان مزخرف گفتن را هم اضافه می کنم به آن لیست توانمندی خاص.
قاشق سمنو را لیس می زنم و فکر می کنم چقدر بد که همه مان یکسری خود درگیری های عجیب و غریب داریم و به روی خودمان هم نمیاریم. این وسط هم این عزیز می خواند ون یور دون ان ترابلد اند یو نید سام لاوین کر ... بعدش هم هی پشت سر هم مزاح می کند که یوو گات ِ فرند. آه چه بامزه.
و سمنو تموم شد.
