آدم ها باید جوری رفتار کنند که وقتی خاطری از خود باقی می گذارند در عین حال که نفرت انگیز نباشد، یک چیز آبرومندانه ی خوبی هم باشد. یک جوری باشد که وقتی می روی رختکن زندگی ات را زیر و رو کنی، آن گوشه کنار ها اسمارتیز ببینی؛ شکلات، آبنبات و پاستیل، نخودچی کیشمیش، برنجک و گندمک، لواشک و قره قوروت، گردو و پسته تازه. نه اینکه فضله ی موش و بگویی اوه چه خاطره رقت انگیزی.
