شواهد حاکی از این است که نسل چال دار ها سیر نزولی پیدا کرده است. انگار که این روزها همه غم و غصه هایشان را در چال چونه شان دفن میکنند. به عنوان یک چال دار تدبیری اندیشیده ام. این روزها بعد از خوردن بستنی وانیلی که طعم و رنگ صورتی مربای توت فرنگی مامان را هم میدهد؛ خندق های نه چندان عمیقی با قاشق حفر میکنم.
خندق از بهترین راهکارهاست که از گذشتگان میشود عاریه گرفت. میتواند مامنی باشند برای اندکی غم و غصه یا جلوگیری کند از ورود غریبه ها به مقر فرماندهی. روزگار بدی شده است؛ آدم ها از آنچه در پنجره های چند اینچی میبینید ویرانگر ترند.
